Eveliens PodiumPraat

gezien: Higher van Michele Rizzo
Op zaterdag 5 september Frascati 4 in Amsterdam

geschreven voor 8Weekly, ww.8weekly.nl

Als je het over dans hebt, is er natuurlijk meer dan alleen de stijlen die we in het theater zien. Waar kan je de meeste populaire dansvorm van iedereen van dit moment zien? In de club. In de club, op het festival en tijdens de georganiseerde feesten zijn de dansstijlen van nu, vaak passend bij de hedendaagse muziekstijlen, constant in ontwikkeling. Met zijn voorstelling Higher bouwt Michele Rizzo een brug tussen deze twee, vaak aparte, werelden: de club en het theater.

Rizzo komt met veel elementen in zijn voorstelling dichtbij mijn persoonlijke ervaring van een feest of festival: bij binnenkomst moet je even wenen aan de ruimte, de verlichting en de muziek. Vervolgens begin je, klein en voorzichtig, een beetje mee te deinen op de muziek, terwijl je de mensen om je heen ontmoet. Als je lichaam een beetje gewend is aan het ritme ga je steeds energieker en uitbundiger dansen, vrijer en in je eigen stijl/vorm, door de mensen om je heen en het ritme van de muziek (en/of de alcohol?).

Omdat de opbouw voor mij zo gelijkende was als een dans/stapervaring, wat maakt het dan theater? Het feit dat ik ernaar zat te kijken? Doordat sommige elementen zo gelijkend waren , vielen mij de theatrale elementen extra op: het gebruik van het licht en de ruimte; de dans die langzaam over ging in een gezette choreografie; de herhaling van de choreografie. Het begin en einde, de spanningsboog die voornamelijk gecreëerd werd door het licht. Al hoewel, dat laatste geldt ook als je naar een feest gaat: wanneer de tl-lampen aangaan is het feest, de andere wereld waar je je even in begaf, de ’voorstelling’, afgelopen. Wellicht was het grote verschil dan toch voornamelijk dat ik zat te kijken. Op een feest zal je mij nooit zien zitten en kijken, dan dans ik mee!

Waarschijnlijk dat ik daarom de nijging had om op te staan en een van de dansers op hun schouder te tikken om te zeggen: “kan je mij die moves ook aanleren? Dan kan ik meedoen.”. Niet dat ik dat zou kunnen. In plaats daarvan liet ik mijn hoofd non stop meedeinen op het ritme. De voorstelling had me nog meer kunnen meenemen, als de dansers dichterbij waren gekomen, of met hun ogen meer contact hadden gemaakt met het publiek. Ondanks dat ik de nijging had op te staan en mee te dansen, maakte de afstand tussen mij en de dansers, de aanwezige ‘vierde wand’, toch duidelijk dat ik niet onderdeel was van die andere wereld waar ik naar zat te kijken.

Op het moment dat de dansers afweken van de herhalende choreografie kwam voor mij meer de nadruk op de stijl en de kunst van de stijl te liggen. Toen begon het echt interessant te worden. Helaas begon toen ook de fade out: alsof je op driekwart van het feest ineens naar huis moet. Het is gaaf om te zien hoe hij die brug bouwt tussen club en theater. Veel dans in het theater is gebaseerd op werk uit het verleden, of een stijl uit het verleden. Dit is nu en daardoor verfrissend. Ik zou graag zien dat hij hierin verder durft te gaan en echt de vraag durft aan te gaan: past club dans ook in het theater?