Eveliens PodiumPraat

Ik heb jullie beloofd elke dag iets te schrijven over mijn ervaringen en het gaat bij de 3^e dag al mis. In plaats daarvan was ik non-stop aan het werk om ervoor te zorgen dat alle groepen de spullen kregen die ze nodig hadden. Ik durf wel te zeggen dat afgelopen woensdag met 17 werkuren de drukste dag was van het hele festival. Dit was namelijk de dag dat alle artiesten aankwamen en om een of andere reden bewaren ze altijd een aantal vragen tot dat moment. En behalve de aankomst van de groepen komen er een hoop algemene productiedingen bij. Even extra tempo erop dus.

Maar daar krijg je dan ook wel iets voor terug. Er staat een etalage-achtige box midden op de stadhuisbrug (ga kijken! gratis!), er staat een doos met kar ervoor bij het festivalhart, een deel van de telefoons zitten in de lader en ook de kookspullen zijn geleverd. En niet onbelangrijk, de catering voor artiesten en band en dj’s zijn allemaal op de juiste locatie.

En het klinkt misschien als de minst spannende klus van het lijstje, maar dit laatste was een heus avontuur. Ik ben dit namelijk gaan doen met een bakfiets. Dit is makkelijker en sneller, maar ook voor mij de eerste keer op een bakfiets. Dan denk je misschien “ja dat is een iets-wat grote fiets, dat is toch niet zo moeilijk?”, maar het is wel degelijk een andere fietstechniek. En ik ben niet zo iemand die heel flexibel elk vervoersmiddel aan de praat krijgt. Met een normale fiets moet je namelijk afstappen voordat je stilstaat en omvalt, en vaart maken voordat je opstapt. Met een bakfiets dus niet. Ik had de eerste 10 minuten op de bakfiets dit nog niet helemaal door, waardoor ik een aantal keren midden op de weg (Adelaarstraat, vrij drukke autoweg) tijdens mijn vaart van mijn fiets af sprong om de bak tegen te houden. En vervolgens weer er half opsprong terwijl de trappers al draaiden (het is net als bij een spinningfiets). Voorbijgangers hebben me vast staan uitlachen, hoe ik als een soort clown tussen de voorbijkomende auto’s een poging deed over te steken. Maar goed, 3 uur laten was alles op locatie, en daar gaat het om. Inmiddels wat ritjes later zijn meneer bakfiets en ik vriendjes geworden, en is de aandacht voor mijn bakfietstaferelen verandert van “wat een kluns” naar “wat is die jonge blonde vrouw voor spannends aan het vervoeren”. Gelukkig maar.

Na al het heen en weer gefiets en geloop was het dan echt zo ver: de opening in de Zocherfoyer door onze Bettina en Rainer. Dit was voor mij een eerste moment dat ik besefte: nu is het begonnen. De mensen gaan komen, de voorstellingen gaan uitgevoerd worden, het bier gaat gedronken worden. En dat was het eerste moment dat ik mijn werkmodus even een tandje lager kon zetten en mijn genietmodus een klein tikje hoger. Heerlijk!

Het enige nadeel ervan was dat ik tijdens de openingsvoorstelling Magnificat een kleine strijd moest voeren tegen mijn slaap. De voorstelling was absoluut niet saai of eentonig, maar na de hele dag actie was een uur stilzitten en dan ook wakker blijven even een grote uitdaging.