Eveliens PodiumPraat

Gezien: Snow white en de 7 breakers van Danstheater AYA
op 19 oktober 2016 in Theaters Tilburg

Geschreven voor oktober Dansmaand Tilburg, www.tilburgdansstad.nl

Deze Tilburg dansmaand heeft als overkoepeld thema ‘Challenging the frame’: de bekende kaders van dans erkennen en beproeven. Ik heb Snow white & de 7 breakers van danstheatergroep AYA gezien en vroeg mij af of dit overkoepelende thema ook geldt voor deze familie dansmusical. In hoeverre daagt regisseuse Wies Bloemen ons uit om anders te kijken?

Bij binnenkomst in de zaal is gelijk duidelijk dat het hier een musical betreft. Het decor bestaat uit hoge zuilen en een trap waardoor je niet veel fantasie nodig hebt om er een sprookjesachtige balzaal in te zien. Ook typisch musical, en wat we gewend zijn aan het sprookje, is dat de eerste scène begint met een lied van de zwangere moeder. Dan komt de vader de koning op en worden we geconfronteerd met iets nieuws: terwijl de moeder bevalt en sterft toont de vader zijn zenuwen door middel van popping. De schokkende schouders en armen versterken het verdriet om de gestorven moeder, bewegingen die erg goed passen bij de emotie van de koning. Al snel wordt hij bijgestaan door zes mannen verkleed als wachters van het paleis, die met de baby Sneeuwwitje in hun armen breakdance flips en freezes maken. Geen showdans, maar breakdance en hiphop stijlen zijn samen met moderne dans de kern van deze voorstelling.

Dan verschijnt de stiefmoeder op het podium, of beter gezegd: de twee stiefmoeders. Iedereen die ooit naar een musical is geweest, heeft gezien dat dansen en zingen eigenlijk niet tegelijkertijd gaan. Een zingende hoofdpersoon danst bijna nooit echt mee, en wanneer hij of zij dat wel doet, hoor je dat al snel dat de stem wat meer moeite heeft om lucht te krijgen. Wies Bloemen heeft daar iets op bedacht. De twee hoofdpersonen, Sneeuwwitje en de stiefmoeder, worden beide vertolkt door twee mensen tegelijkertijd: een zangeres en een danseres. In het geval van de stiefmoeder zijn dat Joanne Telesford als zangeres en Andrea Beugger als danseres. De vrucht hiervan is dat dans een grotere rol kan spelen in elke scène, naast de zang, die het verhaal en emoties uitspreekt. Zo blijven de ontwikkelingen duidelijk maar heeft dans een hoofdrol in het werk. Slim bedacht. Toch is het ook verwarrend, want wie ga je volgen? Hoewel het dezelfde rol is, vraagt dans een andere manier van kijken dan zang en spel. Daarnaast gaat het om verschillende mensen, die los van hun rol of uiterlijk ook altijd een andere uitstraling hebben. Zoals elke speler, danser of zanger een eigen x-factor meebrengt in een werk. Hierin daagt Bloemen ons weer uit om buiten het bekende mee te gaan. Ze geeft zangeres en danseres even grote rollen in het vertolken van de stiefmoeder en Sneeuwwitje. Het is aan ons om ze samen te smelten.

Behalve dans staan musicals ook bekend om de lekkere meezing-nummers, pakkende melodieën en herhalingen. Ook daar heeft Bloemen iets op bedacht: in plaats van nieuwe nummers heeft ze Sophie Kassies gevraagd nieuwe teksten te schrijven op bekende nummers. Dat heeft Kassies bijzonder sterk gedaan. Niet alleen met de Nederlandse teksten op de melodieën, maar ook in de keuze van de nummers bij de rol, scènes en emoties. Zo kiest ze Proud Mary van Aretha Franklin voor de woede van de stiefmoeder en de Cup-song van Anna Kendrick voor een eenzame, dromerige Sneeuwwitje. De melodieën en energie van de liederen zijn al bekend en pakkend maar de teksten nieuw, waardoor ze een nieuw, spannend jasje krijgen.

Voor de echte breakdance liefhebber begint de show na de pauze pas echt. Dan is het tijd voor de 7 breakers! Sneeuwwitje is achtergelaten door de jager en wordt opgevangen door 7 breakers, die uit stenen tevoorschijn komen en om de beurt zichzelf voorstellen. De typetjes van de breakers worden bepaald door hun dansstijl. Tegelijkertijd heeft Alida Dors, de choreografe voor de breakdancers, typische ‘dwerg-motieven’ in de dans verwerkt, zoals clownesk lopen en tegen elkaar op botsen. Een ideale en erg grappige mix van bekend en nieuw.

Zoals bij elk sprookje heeft ook deze voorstelling een gelukkig einde. Alleen dan eentje waarbij één van de breakers Sneeuwwitje redt en ook slechts één van de twee Sneeuwwitjes de redder mag kussen. Het is toch even wennen, een dansmusical met dubbele personages en bekende nummers. Saai is het in ieder geval niet. Door de castingkeuzes van Wies Bloemen daagt Snow white en de 7 breakers haar publiek uit anders te kijken en door de mix van moderne dans en breakdance worden de grenzen van dansstijlen bevraagt en vervaagt. Zo worden onze verwachtingen van het genre musical succesvol op de proef gesteld. Frames challenged.